Dichlorooctan
Od początku lek o nazwie dichlorooctan był stosowany w leczeniu stosunkowo rzadkiej choroby metabolicznej u dzieci (kwasicy mleczanowej). Następnie zespół badawczy z Kanady dowiedział się, że substancję tę można stosować także w leczeniu nowotworów. DCA działa głównie jako aktywator energii w mitochondriach komórek, ale w tkance nowotworowej metabolizm ten jest zaburzony.
Opis
Dichlorooctan jest stosowany w leczeniu raka. Jak wiadomo, prawidłowy metabolizm energetyczny, który żywy organizm pobiera ze składników odżywczych w obecności tlenu, jest w komórkach nowotworowych zaburzony. Komórki nowotworowe nauczyły się wykorzystywać cukier przy braku tlenu. W rezultacie tracą większość dostępnej energii organizmu, a rak inicjuje prymitywny mechanizm przetrwania. DCA jest w stanie przynajmniej częściowo przywrócić prawidłową funkcję mitochondriów. W rezultacie ponownie następuje normalna naturalna śmierć komórek – apoptoza. DCA ma także działanie regenerujące na komórki nowotworowe, czyli jak twierdzą eksperci – działanie różnicujące. W medycynie pozwala to na łączenie DCA z innymi terapiami działającymi w podobny sposób, takimi jak dieta niskowęglowodanowa, hipertermia terapeutyczna i inne.
Przeciwnowotworowe właściwości dichlorooctanu opisano w wielu źródłach literaturowych, jednak jego skuteczność kliniczna w leczeniu nowotworów nie została potwierdzona, ponieważ nie są dozwolone szeroko zakrojone badania kliniczne. Jako uzasadnienie podaje się niepożądane skutki uboczne leków, takie jak neurotoksyczność i możliwe działanie rakotwórcze. Jednak pomimo powyższych faktów, w ostatnich latach zastosowanie DCA zostało szerzej opisane ze względu na zainteresowanie zdolnością tego leku do wpływania na metabolizm komórek nowotworowych.
Analiza mechanizmu działania DCA pozwala lepiej zrozumieć i docenić, dlaczego jest on tak selektywnie skuteczny wobec komórek nowotworowych. Za skuteczne uznano także stosowanie DCA łącznie z tradycyjnymi metodami leczenia nowotworów – chemioterapią, radioterapią oraz łącznie z innymi lekami, w tym substancjami biologicznymi. Zaleca się stosowanie DCA razem z innymi substancjami biologicznie aktywnymi, aby zwiększyć jego biodostępność i wchłanianie przez tkanki. Opisane powyżej wyniki dotyczące skuteczności DCA zachęcają do podjęcia nowych badań na szerszą skalę. Wiadomo, że DCA ma zdolność działania, tłumienia i zabijania nowotworowych komórek macierzystych, aby zatrzymać wzrost guza i proliferację komórek. Dzięki tym badaniom DCA jest nadal stosowane w leczeniu raka.
Opisana powyżej aktywność DCA bezpośrednio wskazuje na fakt, że związek ten jest w stanie zmieniać charakterystykę metaboliczną komórek nowotworowych. Pomimo obecności tlenu komórki nowotworowe nauczyły się przetrwać, czerpiąc energię z niepełnej glikolizy z powodu zmniejszonej aktywności mitochondriów. Naukowcy nazywają to efektem Warburga. W rezultacie dochodzi do zwiększonego tworzenia się produktów kwasu mlekowego (mleczanu). Nadmierna aktywność glikolizy na skutek tworzenia się mleczanów w sąsiedztwie guza powoduje kwasicę metaboliczną (mikrośrodowisko reakcji kwasowej). Z drugiej strony mleczany obecne w otaczających tkankach sprzyjają proliferacji komórek nowotworowych i hamują mechanizmy apoptozy komórek nowotworowych. Decydują o tym enzymy biorące udział w procesie glikolizy, które potrafią go stłumić i zahamować. Mechanizm działania DCA opiera się na zmianie metabolizmu w komórkach nowotworowych – hamując aktywność kinazy dehydrogenazy pirogronianowej, metabolizm oparty na wzmożonej glikolizie przekształca się w fosforylację oksydacyjną. Aktywacja PDH sprzyja utlenianiu pirogronianu w mitochondriach, powodując w ten sposób zaburzenia metaboliczne w komórkach nowotworowych. W rezultacie w tkankach nowotworowych dochodzi do wyraźnego deficytu energii. Ponadto zmniejszona produkcja mleczanu zmniejsza kwasicę w tkance nowotworowej, hamując w ten sposób wzrost i rozprzestrzenianie się nowotworu. Napływ pirogronianu do mitochondriów sprzyja uwalnianiu cytochromu C i innych czynników sprzyjających apoptozie, co znacząco zmniejsza przeżywalność komórek nowotworowych.
Do użytku klinicznego firmy farmaceutyczne opracowały preparaty DCA do stosowania doustnego i pozajelitowego. Zalecane dawki wynoszą od 10 – 50 mg/kg dziennie. Podczas stosowania DCA nie ma oznak powodowanych przez niego toksycznych skutków ubocznych, które powodują wyraźne zmiany w składzie krwi, wskaźnikach wątroby i nerek, a także kardiotoksyczność. Oznacza to, że podawanie DCA pacjentom jest bezpieczne. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe występują rzadko. Najczęściej stosowanie tego preparatu ogranicza obserwowana w badaniach klinicznych polineuropatia obwodowa. W celu ograniczenia polineuropatii indukowanej DCA zaleca się równoległe podawanie antyoksydantów, a także indywidualne dostosowywanie podawanej dawki DCA w przeliczeniu na kilogram masy ciała. Efekt ten jest również łagodzony poprzez pozajelitowe stosowanie preparatu.
Powszechną strategią w leczeniu nowotworów jest łączenie różnych leków w celu uzyskania jak największego efektu. Umożliwia to zwiększenie efektywności poprzez zmniejszenie całkowitej podawanej dawki, a także zapobieganie działaniu toksycznemu. DCA często łączy się z innymi lekami stosowanymi w chemioterapii. Hamują także rozwój oporności komórek nowotworowych na leki stosowane w chemioterapii. Na przykład DCA łączy się z paklitakselem w leczeniu raka płuc. Często stosuje się go także razem z doksorubicyną i cisplatyną. Takie połączenia stosuje się w leczeniu raka pęcherza moczowego i raka wątrobowokomórkowego, gdy rozwinęła się oporność.
Średnia dawka doustna wynosi 15 mg/kg na dzień. Po dwóch tygodniach stosowania następuje tygodniowa przerwa i następnie można rozpocząć podawanie dożylne w dawce 30 mg/kg dwa razy w tygodniu, rozcieńczając preparat 0,9% roztworem chlorku sodu do objętości 250 ml.
Wykorzystana literatura:
Opinie
Na razie nie ma opinii o produkcie.